De gestoorde buspassagiers
Een buschauffeur vervoert twintig psychiatrische patienten van de hoofdstad Harare naar de psychiatrische kliniek in Bulawayo. Bij een illegaal cafe aan de kant van de weg stopte hij om wat te drinken. Wanneer hij weer bij zijn bus terugkeert, ontdekt hij tot zijn schrik dat alle patienten ontsnapt zijn.
De chauffeur rijdt vervolgens langs een aantal bushaltes, waar hij mensen een gratis ritje aanbood. Als hij twintig mensen verzamelt heeft, levert hij hen af bij de psychiatrische instelling met de mededeling dat de patienten snel opgewonden raken.
Het duurt drie dagen voor het personeel van de kliniek doorheeft wat er aan de hand is. De echte psychiatrische patienten zijn nooit teruggevonden.
Waar of niet waar?
Op diverse plekken op internet wordt gemeld dat dit verhaal uit een Afrikaanse krant komt. Het is echter een illusie om te denken dat het op een dergelijke manier mogelijk is om in een psychiatrische kliniek opgesloten te worden.
Het verhaal over de gestoorde buspassagiers kent overigens een broertje: Een rechtbankpresident huurde ooit een meesterkok met de opmerkelijke naam Napoleon in om een groot galadiner te bereiden in zijn huis. De kok was wel bereid om in een vreemde keuken te koken, maar nam wel zijn eigen messen mee. Om ze te bechermen verpakte hij de messen in een oude krant.
De chefkok was laat en wist nog net de bus naar het huis van de president te halen. Heftig ademend zei hij tegen de chauffeur: "Plankgas, meneer. De president wacht op mij." De chauffeur keek bezorgd naar de in kranten verpakte messen, besloot het zekere voor het onzekere te nemen en reed rechtstreeks naar het gekkenhuis.
In de veronderstelling dat hij bij het huis van de rechtbankpresident was aangekomen belde de kok aan. Ondertussen haalde hij de messen alvast tevoorschijn. Toen er werd opengedaan meldde hij: "Goedendag, mijn naam is Napoleon. Ik word verwacht." Het volgende moment ontdekte Napoleon dat hij in een dwangbuis zat in een cel met zachte muren.