Sir Arthur Conan Doyle, de bedenker van de wereldberoemde detective Sherlock Holmes, stapte ooit in een taxi bij een treinstation in Parijs. Juist toen hij de chauffeur zijn bestemming wilde vertellen, vroeg deze: “Waar kan ik u naar toe brengen, meneer Doyle.
Conan Doyle was verbijsterd dat de chauffeur zijn naam wist. Hij vroeg de chauffeur of hij hem soms kende. De chauffeur antwoordde: “Nee meneer. Ik heb u nooit eerder gezien.”
Doyle vroeg vervolgens hoe de chauffeur dan wist wie hij was. “Dat is erg simpel”, antwoordde de chauffeur. “In de krant van vanochtend stond dat u terugkeerde van een vakantie in Marseille. U stapte in terwijl er net een trein uit Marseille is gearriveerd. Door uw gekleurde gelaat kan ik zien dat u op vakantie bent geweest. U heeft een inktvlek op uw rechter wijsvinger. Dat duidt erop dat u schrijver bent. Uw kleding is Engels. Als ik al die stukjes informatie bij elkaar optel, concludeer ik dat u Sir Arthur Conan Doyle bent, de schrijver van Sherlock Holmes.”
Doyle glimlachte: “Dit is werkelijk verbazingwekkend. U heeft dezelfde denkwijze als mijn fictieve personage.”
“Oja. Er is nog wat,” zei de taxi-chauffeur.
“En wat is dat?”
“Uw naam staat op uw koffer.”
Waar of niet waar?
Er wordt over dit verhaal vaak verteld dat Doyle het echter werkelijk heeft meegemaakt. Daar kun je je vraagtekens bij zetten.
Er zijn een aantal moppen die dezelfde verhaal structuur kennen. De Belgische komiek Urbanus gebruikt een soortgelijk verhaal als hij in een kroeg een brandwerman ontmoet.
– “Hoe weet u dat ik een brandweerman ben?”
– “Door uw stoere gelaatstrekken, brede schouders en uw kloeke blik”
– “Awel. Dat vind ik wel straf hoor.”
– “En door uw helm en uw uniform.”
