Een oude vrouw was gek op puzzelen. Op een dag kwam ze in een kast een puzzel tegen die ze niet kende. Vreemd genoeg zat er op de doos geen plaatje. Maar dat maakte de uitdaging alleen maar groter.
De vrouw begint enthousiast en langzamerhand ontdekt ze dat ze de afbeelding op de puzzel kent. Het is haar woonkamer. Nieuwsgierig en een beetje bang werkt de vrouw uren achter elkaar door om de puzzel te voltooien. Al snel ziet ze ook zichzelf op de puzzel.
Wanneer de vrouw de puzzel helemaal af is kijkt ze er geschrokken naar. De puzzel is een natuurgetrouwe weergave van haar woonkamer. Ze ziet zichzelf voorovergebogen over de tafel staan met een puzzelstukje in haar handen. Dan ziet ze iets dat haar eerder niet is opgevallen. Achter het raam in de puzzel staat een man die naar haar staat te kijken.
Op dat moment hoort de vrouw achter zich het geluid van brekend glas.
Waar of niet waar?
Zouden er mensen bestaan die denken dat dit verhaal waar gebeurd is? Nah. Nee. Het verhaal wordt trouwens ook verteld in de film Dead Poets Society met Robin Williams.
