Op een groot en luxe zeewaardig jacht wordt een etentje georganiseerd voor een groot gezelschap. Vlak na het nagerecht krijgt een vrouw in het gezelschap plotselinge buik- en darmkrampen en verontschuldigt zich. ”Even de neus poederen”.
De vrouw gaat naar het toilet en leegt haar darmen. Maar daar begint de ellende. De drol wil niet wegspoelen, omdat er iets mis is met het toilet. In paniek zoekt de vrouw de wc-borstel. Die is er niet. In paniek bedenkt de vrouw een andere oplossing. De WC heeft een klein raampje. Als ze op haar tenen gaat staan, kan ze er net bij. De vrouw besluit de drol naar buiten te gooien. Hop, de zee in.
Nadat de vrouw haar handen heeft gewassen, loopt ze opgelucht terug naar beneden, waar ze de andere gasten aantreft, starend naar het glazen dak van de serre. Daar is twee minuten geleden iets hards geland dat een bruine smurrie heeft achtergelaten, precies boven de eethoek.
Waar of niet waar?
Het verhaal zou zich ooit in een gezelschap van beroemde ontwerpers in Frankrijk hebben afgespeeld, maar daarvoor zijn vooralsnog geen bewijzen. Het verhaal toont overeenkomsten met een ander, minder onsmakelijk verhaal:
Een vrouw in een hotel besluit boven op het dak van het hotel te zonnen. In eerste instantie houdt de vrouw keurig haar badpak aan, maar omdat toch niemand haar kan zien, besluit ze al snel om naakt bovenop de donkere platen van het dak te gaan liggen.
Na enkele minuten komt er een hotelbediende het dak opgestormd. “Sorry mevrouw. We vinden het niet erg dat u hier ligt te zonnen, maar zou u alstublieft iets aan willen trekken?”
“Hoezo”, vraagt de vrouw. “Er is toch niemand die me hier kan zien?”
“Toch wel, mevrouw.” U ligt bovenop het glazen dak van het restaurant.”
