Een moeder staat met haar vier jaar oude kleuter in de rij van het postkantoor. De kleuter is obstinaat en opstandig en begint luidkeels amok te maken.
De moeder, die overal om zich heen misprijzende blikken ziet, geneert zich dood voor haar kind. Ze heeft al diverse halfslachtige pogingen ondernomen om de opstandige kleuter tot bedaren te brengen, maar het kind weigert om zich te gedragen.
Op een gegeven moment is de moeder het zo zat dat ze het kind hardhandig bij haar arm pakt en dreigend zegt: “Als je nu niet onmiddellijk ophoudt, mag je straks geen televisie kijken.”
Het kind rukt zich lus en roept dreigend terug: “Nou, als je dat doet dan zeg ik tegen oma dat ik gisteravond gezien heb dat je op pappa’s piemel aan het sabbelen was.”
Het hele postkantoor valt stil en alle aanwezigen kijken naar de moeder, die een rood hoofd krijgt, haar kind onder haar arm pakt en bijna rennend het postkantoor uitloopt. Wanneer de moeder buiten is hoort ze iedereen binnen in lachen uitbarsten.
Waar of niet waar?
Kleine kinderen hebben er een handje van om genante dingen te zeggen op momenten dat dat de meeste schaamte veroorzaakt. Wat dat betreft zou het verhaal heel goed waar gebeurd kunnen zijn.
