Een jonge man doet boodschappen in een supermarkt. Op een gegeven moment ontdekt hij dat hij gevolgd wordt door een droevig kijkende oude vrouw. De man probeert de grijze dame van zich af te schudden door onverwachts een paar zijpaden in te schieten, maar ze blijft hem volgen, terwijl ze hem droevig aankijkt.
Wanneer de man in de rij voor de kassa staat, ziet hij dat de oude vrouw voor hem in de rij staat. Haar winkelwagentje zit afgeladen vol met boodschappen. Wanneer de vrouw ziet wie er achter haar staat, kijkt ze intens verdrietig. Dan richt ze het woord tot de man.
“Sorry dat ik zo naar je kijk, maar je lijkt precies op mijn zoon die twee weken geleden om het leven is gekomen”, snottert de vrouw. “Je lijkt echt als twee druppels water op hem. Ik weet wel dat je mijn zoon niet bent, maar zou je iets voor mij willen doen? Als ik zometeen de supermarkt uitloop, wil je dan “dag mam” roepen? Ik denk dat ik me daardoor een stuk beter zou voelen.”
De man zegt zijn medewerking toe. Even later lacht de vrouw naar hem terwijl ze met twee zware boodschappentassen de winkel verlaat. “Dag mam”, zegt de man braaf terwijl hij naar haar zwaait. De man denkt nog even na over zijn goede daad als hij zijn weinige boodschappen uit zijn mandje haalt. Hij wordt ruw uit zijn dromen gehaald als de cassiere vertelt hoeveel geld ze van hem wil hebben: 64,35.
“Sorry, maar dat bedrag kan niet kloppen”, zegt de man. “Kijk maar hoe weinig boodschappen ik heb.”
“Het bedrag is niet alleen voor jouw boodschappen”, zegt de cassiere. “Je moeder zei net dat je ook voor haar zou betalen.”
Waar of niet?
Folklorist Jan Harold Brunvand sluit niet uit dat dit verhaal werkelijk ooit eens heeft plaatsgevonden. Brunvand meldt verder een vergelijkbare anekdote die de Amerikaanse komiek Henny Youngman in zijn biografie opvoert om een gratis maaltijd in een restaurant te krijgen.
Youngman verliet na het eten de tafel en vertelde de ober dat de persoon die zwaaide zijn rekening zou betalen. Daarna wuifde hij naar een aantal mensen die nog aan een tafeltje zaten te eten. “Er was altijd wel iemand die terug zwaaide.”
