Een stralende vader kwam ooit op een maandagmorgen aangifte doen van de geboorte van zijn dochter bij de afdeling Burgelijke Zaken in Arnhem. “Gefeliciteerd, meneer. Hoe gaat de kleine heten?”
Tja. Dat was een goede vraag. De man peinsde even. Welke naam had zijn vrouw ook alweer uitgekozen. “Ik weet het niet meer. Het was van TV. Volgens mij had het iets met Hollywood te maken. Doe dat dan maar. Hollywood. H-o-l-l-i-e-v-o-e-t. Hollievoet.” Hollievoet is inmiddels zes en woont midden in de Arnhemse volkswijk Klarendal.
Waar of niet waar?
In Arnhem werd het verhaal verteld door de ambtenaar van de afdeling Burgelijke Stand die bezweert dat hij de bewuste aangifte meemaakte. Hij vertelde dat hij geen reden zag om de naam van het kind te weigeren. Het verhaal heeft de schijn tegen, maar lijkt echt gebeurd te zijn.
Niet iedereen treft trouwens een ambtenaar die zo soepel is met namen. Toen caberetier Fons Jansen zijn zoon als tweede naam ‘Amor’ mee wilde geven, kreeg hij van de betreffende ambtenaar te horen dat ‘Amor’ niet was toegestaan omdat dat geen echte naam was. Laat staan dat het een fatsoenlijke christelijke naam was.
Fons Jansen, in die tijd juist bekend vanwege zijn programma “De lachende kerk”, verdween nijdig naar huis en kwam een dag later terug met een aantal boeken over de geschiedenis van het christendom. Daaruit bleek dat er in de loop der eeuwen minstens drie bisschoppen waren geweest die ‘Amor’ heetten. De ambtenaar ging overstag.
