Een antiekhandelaar wordt door een oud echtpaar opgebeld. Hij rijdt ernaar toe en merkt dat het koppel, hoewel het in een eenvoudig huisje leeft, in het bezit is van een prachtige antieke kast.
“Een erfstuk,” zegt de oude vrouw trots, “maar een beetje onpraktisch groot in dit kleine huisje. We vroegen ons af of de kast misschien waardevol antiek was, en dan zouden we hem voor een prijsje aan u kunnen overmaken. Een aanvulling op ons pensioentje en voor u misschien een goede zaak.”
De vingers van de antiekhandelaar jeuken, maar gewiekst als hij is, wil hij het onderste uit de kan halen. Hij maakt het echtpaar wijs dat de kast werkelijk van geen waarde is, maar dat hij ze “morgen wel wil komen ophalen om naar het stort te brengen, omdat jullie misschien niet meer zo gemakkelijk uit de voeten raken.” Het koppel is teleurgesteld, maar vindt het aanbod van de antiquair niettemin erg vriendelijk. Ze maken een afspraak voor de volgende dag.
De volgende dag komt de antiquair handenwrijvend binnen. In geen velden of wegen een kast te bespeuren, alleen een stapel planken. “Mijn man heeft de kast in stukken gezaagd, mijnheer, dat zal het transport vergemakkelijken.”
Waar of niet waar?
Dit verhaal is al jarenlang in omloop. Veel mensen denken dat Roald Dahl het verhaal verzon voor een van zijn verhalen in de bundel ‘Kiss, kiss’. Dat is niet zo. Het verhaal was voor die tijd ook al bekend. In de jaren zeventig verscheen het verhaal in Nederland ook als stripverhaal in Eppo. Het verhaal wordt ook wel als mop verteld.
