Een zakenman uit Europa is voor het eerst op bezoek in Japan. Hij is vastbesloten om niemand tegen zich in het harnas te jagen en zich aan te passen aan de Japanse cultuur. Op een avond gaat hij met een aantal Japanse zakenlui uit eten in een chique restaurant. Midden op tafel staat een aquarium waarin kleine inktvisjes rondzwemmen. De maaltijd begint. Een van de Japanners tuurt een tijdje in de tank en spietst dan een inktvis aan zijn vork. Daarna eet hij hem op.
De Europese zakenman vindt dat hij niet achter kan blijven. Ook hij spietst een inktvis en brengt hem naar zijn mond. De inktvis draait echter rond en klampt zijn tentakels vast aan het gezicht van de man.
Met enige moeite weet de zakenman de inktvis los te krijgen. Dan stopt hij het beweeglijke diertje in zijn mond, kauwt en slikt het door.
Triomfantelijk kijkt de man zijn disgenoten aan. Die staren met open mond terug. Dan zegt een van de Japanners: “Dit is voor het eerst dat ik iemand een levende inktvis zie eten. Wij in Japan spietsen ze meestal eerst door de hersens om ze te doden.”
Waar of niet waar?
Dit verhaal dook op in de nieuwsgroep Alt.folklore.urban, waarin de herkomst van broodje-aapverhalen besproken worden.
Iedereen was het er al snel over eens dat dit verhaal niet waar gebeurd kan zijn. Probeer namelijk maar eens met een fondue-vork een goudvis uit je aquarium te prikken. Desalniettemin: in zuid-oost Azie worden sommige soorten inktvissen wel degelijk levend opgegeten.
