Het is januari 2006 en alle kranten melden dit bericht:
“LONDEN – De walvis die reddingswerkers probeerden te redden door hem uit de Theems in Londen te vervoeren naar open zee, is zaterdagavond tijdens die reis overleden.”
Het verhaal over de walvis die langs de parlementsgebouwen in Londen zwemt, doet denken aan een ander bizar, maar waargebeurd verhaal over de witte walvis Moby. Moby zette in 1966 heel Duitsland op stelten.
Op 18 mei 1966 zit de Duitser Herbert Hinrichs nietsvermoedend te vissen in de Rijn, als er vlak voor hem opeens iets opduikt uit het water. Het is groot en het is wit. En dan verdwijnt het weer. Hinrichs waarschuwt de waterpolitie, die na enige tijd bekend maakt dat het gaat om een witte walvis. Al snel verschijnen de eerste foto’s van dit vreemde dier in de media. Hij krijgt de koosnaam Moby Dick en duizenden nieuwsgierige Duitsers lopen uit om een blik van hem op te vangen.
De witte walvis is op een of andere manier ongemerkt via Nederland de Rijn opgezwommen. De Rijn is in die dagen sterk vervuild. Telkens wanneer Moby opduikt is zijn witte lijf besmeurd met olie en andere viezigheid.
Men is bang dat Moby wel eens zou kunnen bezwijken aan ondervoeding of anders aan vergiftiging. Het duurt dan ook niet lang of er worden pogingen ondernomen om hem te redden, dan wel te vangen. Er worden drijfacties opgezet, compleet met strategisch geplaatste boten en sleepnetten. Tevergeefs: Moby ontsnapt iedere keer.
Een van de meest fanatieke jagers is Dr. Gewalt, directeur van de dierentuin in Duisburg. Met in hem het heilig vuur van de Ware Dierenliefhebber meent hij dat Moby het beste af is bij hem in de dierentuin. Naarmate Moby hem vaker ontglipt, worden de plannen van Dr. Gewalt steeds gewaagder. Een poging wordt Moby zelfs bijna fataal.
Dr. Gewalt komt op het lumineuze idee pijlen op de walvis af te schieten, om hem zo een verdovend middel toe te dienen. Aangezien dit middel de spieren verslapt, is het levensgevaarlijk onder water. De kans is immers groot dat Moby niet meer naar de oppervlakte kan komen om adem te halen. De pijlen raken vermoedelijk doel. Men verliest de walvis uit het oog.
Totdat de walvis weer opduikt en vastberaden rechtsomkeert maakt, richting Nederland. Moby zwemt het IJsselmeer over, richting de sluizen bij de Afsluitdijk. Hier aangekomen wordt er een sluis voor hem opengezet, en positioneren meerdere boten zich achter hem. Niets staat Moby nu nog in de weg, achter de sluis wacht hem het veilige open water van de Noordzee. En dan gebeurt het.
Moby keert om. Hij zwemt, tegen de stroom in, tussen alle boten en mensen door en zet wederom koers richting Duitsland. Deze vreemde actie veroorzaakt een sensatie onder het publiek. Nog meer mensen gaan gewapend met stoel en verrekijker een dagje aan het water zitten, in de hoop een glimp van Moby op te vangen.
Wanneer Moby in Dusseldorf arriveert, breekt daar zelfs een volksfeest uit. Er wordt steeds meer kritiek geleverd op de vangpogingen van Dr. Gewalt. In het nauw gedreven besluit deze dan ook de jacht te staken.
Moby passeert Keulen en bereikt op 13 juni de hoofdstad Bonn. Die dag worden alle vergaderingen en persconferenties van de Bundestag stilgelegd. Eventjes wordt het land niet geregeerd, alle bestuurders bevinden zich aan de waterkant.
Wilde Moby een signaal afgeven aan de politiek? Het zou kunnen. Want juist hier, voor het parlement in Bonn, maakt Moby voor de laatste maal rechtsomkeert. De walvis zwemt in een ruk terug naar Nederland. Op 17 juni arriveert hij in Hoek van Holland.
Volgens de scheepvaartdienst bereikt hij om 18:42 uur open water. Enige tijd later wordt Moby nog gesignaleerd in de Beringstraat. Dat is het laatste wat van de walvis wordt vernomen.
