Berlijn, even na het einde van de Tweede Wereldoorlog. Een meisje is onderweg naar huis wanneer een blinde man haar aanspreekt: “Meneer, zou u me even kunnen helpen.” Het meisje schiet in de lach, zegt dat ze een meisje is maar biedt toch haar diensten aan.
De blinde vraagt haar om een envelop af te geven op een adres vlakbij. Het meisje gaat akkoord en draait zich om. Wanneer ze zich nog eens omdraait om de man te vragen of ze hem verder nog kan helpen, ziet ze hem weglopen met zijn bril en zijn blindenstok in de hand. Ze riekt dat er iets mis is en besluit met het briefje en het adres direct naar de politie te stappen. De politie doet een inval op het adres en vindt daar hopen mensenvlees dat verkocht werd aan hongerige Berlijners.
Op het briefje stond: Dit is de laatste persoon die ik je stuur. Blijkbaar profiteerde de ‘blinde’ man van de plotselinge stop in de handel in mensenvlees die de nazi’s opbouwden uit de vernietigingskampen. Daarmee werden hopen geld verdiend.
Waar of niet waar?
Volgens de Amerikaanse folklorist Jan Harold Brunvand ontstond dit verhaal kort na de Tweede Wereldoorlog in Duitsland. Sedertdien duikt het nog steeds nu en dan op. Er is echter niks van waar.
