Ik vloog van San Francisco naar Los Angeles. Tegen de tijd dat we opstegen hadden we een vertraging van drie kwartier. Onverwacht moesten we onderweg ook nog een tussenlanding maken in Sacramento.
Een van de stewardessen legde uit dat we nog eens drie kwartier vertraging zouden ondervinden. Passagiers die dat wilden mochten een half uur lang naar buiten om even de benen te strekken.
Iedereen stapte uit, behalve een blinde man die met zijn geleidehond onder de stoel in het toestel bleef zitten. De piloot kende de man: “Keith, we blijven hier bijna een uur staan. Wil je er niet even uit?” Keith antwoordde: “Nee, dank je. Maar misschien wil je mijn hond even uitlaten?”
Zie je het voor je? Daar komt uit het vliegtuig een piloot met een zonnebril op die door een blinden geleidehond tussen de stomverbaasde passagiers wordt geloodst. Tussen de passagiers waren mensen die onmiddellijk hun vlucht wijzigden.
Waar of niet waar?
Opvallend aan dit verhaal is dat het een van de weinige broodje aap verhalen is die in de ‘ik-vorm’ geschreven is.
De meeste verhalen zijn een vriend van een vriend van een vriend overkomen. In de tijd dat broodje aapverhalen zich vooral via knippen en plakken en mailen verspreiden, hoeft dat natuurlijk niet meer.
De foto bij dit verhaal is overigens afkomstig uit de VS, waar een piloot met Halloween ‘verkleed’ met een blindenstok rondliep op het vliegveld.
